ეს არც ცხოვრებაა და არც არსებობა , ეს არ არსებობაა ან კიდევ უფრო უარესი არარსებობის სურვილი, გაჭედვა, გაჩხერა, კლაუსტროფიბიის შიში, დახურული ფანჯრების შიში და ეს უაზრო ფრაზები რომ აღარ შემიძლია და რომ ვეღარ შევძლებ და ამით უნდა დასრულდეს და იქნებ ახლა მაინც და ელოდები, თვალის გახელიდან ელოდები, და ისევ ნატრობ, და წამები თითქოს უნდა გახსოვდეს და არაფერი გახსოვს, ივიწყებ და მხოლოდ ცუდი რჩება, ამ წიგნის წერა კიდევ ვერ ვისწავე მარტოხელა 33 წლის ქალზე კრემს რო თვიონ ისვამს ხომე ზურგზე და მაინც ბედნიერია, ბედნიერია რომ დედამთილი არ აწუხებს, ბედნიერია რომ საკუთარი ქმარი ყელში ბურთივით არ ეჩხირება, ბედნიერია რომ არავის სიყვარული არ სჭირდება, და საახალწლო დეკორაციასთან თბილი წინდები ხელში მოხვედრისლი თუნდაც წყალი და ტელევიზორში ნანახი ფეიერვერკიც ყოფნის, ხო ეს ბედნიერებაა არაა მოჩვენებით და ნამდვილია, ყველა ჩვენგანზე მეტად ნამდვილი....
       და ხო მან შეძლო სურვლების ასრულება, და მას არ უწევს ბალიშზე გულაღმა წოლა და მოგუდულად ჰაერის მოგროვება რომ არ გაიგუდოს...
          მე მჯერა მჯერა რომ ნახტომები არსებობს და მჯერა რომ ჩემი ოცნებებიც ნაკვალევის ფეხდაფეხაა, უბრალოდ ავცდი უბრალოდ არ მიდოდა, უბრალოდ სულერთია და გულაღმა წოლას მაინც მიჩვეული ვიყავი და ეს მოგუდულობაც ყოველთვის ოსკარის დონეზე გამომდიოდა..
     ფანჯრების გაღება მინდა
ყელა ფანჯრის გაღება მინდა და საკუთარი არარსებობის სარკიდან ამოშლა...
           ხო ასეთია ეს ცხოვრება, ირონილი ცხოვრება რომ ქვია ჯერ მარტო იმიტომ...
აღარ .
დღეს აღარ...
ალბათ ხვალ...
ალბათ გაქეობამდე.

ფრინფ

        ვააჰ...
   ასე ალბათ არ უნდა იწყებოდეს ამდენი ხნის მერე დაწერილი პოსტი...
    ვაჰ...

 არადა ვაბობდი არა თქო...
   ხო ყველა ნაჭერი მენანება იმ ხეზე შებმული, ყველა დაძონძილი უცებ აღმოჩენილი, " ყველა მინდა რომ" ნაჭერი მენანება...
       არც არაფერი ყოფილა ისე და კი აქედან წარსული სხვანაირდ ჩანს... და აღარც ცისარტყელაში გაძრომის აღარ გჯერა და ხო ყველა ღიად დატოვებული ფანჯარა გაშინებს...
    ხო რთულია წლების მერე დაბრუნებები წასვლებიც რთული....
   მაგრამ ბევრ რამეს სწავლობ, ერთ ადგილას დგომას სწავლობ, ცრემლების გადაყლაპვას სწავლობ... წიგნის დახურვას და გადადებას სწავლობ...
    წერა დამავიწყდა...
ვეღარ ვწერ...

ჩემი ათწუთიანი მყარი გადაწყვეტილებები

"ჩემი ათწუთიანი მყარი გადაწყვეტილებები" 

 ჰოდა ასე ჩვეულებრივზე ცუდი ამინდია, და ტემპერატურის მაჩვენებელი ზაფხულის ნიშანწყალზეც კი არ მეტყველებს, ხოდა ასე მარტო ჟაკეტით რომ ვერაფერს გახდები და გაზაფხულობანას რომ ეთამაშბი მარტს ის ამინდია, ხოდა ასე აყვავდა თქო ემი სახლის წინ ხე თქო , აყვავდა თქო და იქნებ მოვიდეს თქო, მერე ხო იცი ყველაფერი უფრო მარტივია, მერე ხო იცი ზღვა და მზე ყველაფერს ყვება და ყველაფერს გისმენს, მერე ხო იცი შენც საკმარისი ხარ და მერე ხომ იცი ჟაკეტით ყველაფერს გახდები. მერე, მერე ალბათ ზღვაც დაგიძახებს დაგიძახებს და გეტყვის, რომ... არვის არასდროს არ უუთხრა რასაც გეუბნება არასდროს არავის გაუმხილო, წყალში შესვლამდე ფეხზე ხელს, როგორ გიჭერს და როგორ მიგათრევს, მიგათრევს რომ დაგისაკუთროს და გახსენებს , რომ მზეეს გააქრობ გაწელავ და დაამახინჯებ თვალების მარტივი მოძრაობით, მაგრამ ვერაფერს უზამ ზღვის ხმაურს, ვერაფერს უზამ სიცხეს და ვერაფერს უზამ ტალღებს რომელიც ფეხზე ჩაჭიდებული მიგათრევს მისკენ და არაფრის დიდიებით შეგიძლია შეეწინააღმდეგო, არ გაქვს სიტყვების ძალა, ან შეიძლება სიტყვებს არ ააქვს მაგ დროს ძალა. მოკლედ რა მნიშვნელობა აქვს მთავარია ზაფხული მოვიდეს მთავარია ჩემი თავი მივათრიო ზაფხულამდე და მერე ყველაფერი თვითონ იქნება და ყველაფერი თვითონ მოხდება, მერე ყველაფერი მარტივია ზღვა და მზე ატარებს ჩემ წილ გადაწყვეტილებებს. 

    ვერასდროს გვიზრდები იმხელა, რომ ჩემი გადაწყვეტილებების სიმყარე ათ წუთზე დიდხანს გაგრძელდეს, ხოდა ასე ამინდში რომელსაც არანაირი ნიშანწყალი არ აქვს ზაფხულის, იცოდე, რომ მაინც მოვა.

სამას

  სამას სამოცდახუთი დღიდან ერთ-ერთი და ისე ვიწყებ, როგორც ხშირად. ხოდა უკვე რამდენიმე (ხანია), ავიჩემე სულერთია თქო და როგორც უნდა ისე თქო, რაც უნდა ის ქნას თქო და ასე ვატყუებ ყველას და საკუთარ თავსაც, ხოდა ყავის სმა დავიწყე, კოკა-კოლასაც ვეპარები უკვე ნელ-ნელა და ჯამრთელობა თქო, მე როგორც მინდა ისე თქო და დღეს თუ არა ხვალ მაინც თქო, ხოდა ასე თქოთი, რომ ვარწმუნებ საკუთარ თავს , მერე ეს ჩემი თავიც რო აღარ მენდობა და ყველაფერი, რომ მავიწყდება და ყველას მოკითხვა და ნახვა და ბევრნი ხართ თქო, რო ვამბობ და მიხარიხართ თქო, ჩემები თქო და თქვენ მაძლებინებთ თქო. მე კიდე მე კიდე უნამუსო ვარ თქო

https://www.youtube.com/watch?v=qEajC7UIgO8&index=2&list=RDfrjgE4qAGhE

 პანდორას ყუთში დარჩენილი იმედივით გამოვკეტე უკანასკნელი გრძნობა საკუთარ სხეულში და დავპირდი, რომ არასოდეს არსად გავუშვებდი, ხოდა გრძნობებთან ლაპარაკიც დავიწყე, სხვანაირად არაფერი გამოდის, საკუთარ თავთან ლაპარაკს შევეშვი მაინც სულ რაღაც სისულელეებს მეუბნებოდა, მე კიდე ვუჯერბდი , ყოველ ჯერზე ვუჯერებდი, სიარულიც არასწორად ვისწავლე და მერე ფეხის წამოკვრასაც ვერ ვაბრალებდი, თავს იმართლებდა მე მხოლოდ გირჩიეო, ხოდა აღარ ველაპარაკები გავებუტე და აღარც შევურიგდები, იქნება და ახლა მაინც ვისწავლო ფიქრი და ისე აღარ მოვიქცევი თითქოს ერთხელ ვცხოვრობდე, ერთხელ არა ის კიდე, ბევრჯერ, ძალიან ბევრჯერ ვცოვრობთ ადამიანები, უბრალოდ ხან შენ გკლავენ ხან შენ კლავ, მაგრამ ორივე შემთხვევაში ასრულებ ერთ სიცოცხლეს, ხოდა აი ამ საშუალო ამინდში მეც კიდევ ერთხელ დავიწყე თავიდან და ძველ შეცდომებზე სულაც არ მისწავლია არაფერი.

ვინ ჰკითხავს ამინდს..

დღეს მთელი დღეა ვფიქრობ, რომ ერთი ჩვეულებრივი გოგო ვარ, და ვფიქრობ, რომ 

"როცა წვიმს, ეს სულაც არ ნიშნავს მარტოობას.

 როცა მარტო ვარ, ეს სულაც არ ნიშნავს წვიმას.

 ვინ ჰკითხავს ამინდს..

 რა იცის ამინდმა.."

   ხოდა ასე ვფიქრობ, რომ მეც შეიძლება ვიყო მარტო და მეც შეიძლება ვიდარდო ბიჭზე ჩვეულებრივ ბიჭზე, მეც შეიძლება ვიყო ცუდ ხასიათზე და მეც მინდოდეს წვიმაში სიარული, სევდიანი მუსიკის მოსმენა, ხოდა ასე ვფიქრობდი, რომ მეც შეიძლება ვიყო ერთერთი და მეც შეიძლება ვიყო ჩვეულებრივი, როცა 

      "შენ კიდე უფრო ზაფხულის, გულთან ერთი ღილით ჩახსნილი პერანგების ხარ, მაგრამ მაინც სულ ხარ ჩემს ალიასკურ ნატვრებში, ამიტომაც ხარ ჩემთვის ასაკით ჩემი ოცნებების ხელა.."

   მიდი და დაიჯერე , რომ ერთერთ ხარ , მიდი და დაიჯერე, რომ ჩვეულებრივი ხარ , როგორ როგორ შეიძლება უყვარდე ადამიანს ასე უყვარდე და შენ არ იყო სხვა, ხოდა ამიტომაც ვარ ყოველთვის მხიარული, ყოველთვის ბევრნი და ყოველთვის ზაფხული. ადამიანები ადამიანები რომლებსაც შეუძლიათ, რომ უყვარდეთ ჩემნაირი "ძონძი" ეს ადამიანები არიან ისინი ვის გამოც მე ვერასოდეს ვიქნები ჩვეულებრივად მოწყენილი გოგო, ვერც ჩვეულებრივ ბიჭზე ვიფიქრებ და ვერც სევდიან მუსიკებს მოვუსმენ წვიმაში უქოლგოდ სიარულისას..

შენფერი....

შენნაირი ან შენფერი თქო ,

    ვეძებეთქო და არავინაა თქო ,

    მენატრები თქო, ის დრო მენატრება შენ რო მზრდიდი , ეს - ესეო და ეს კიდე ესეო.

    იმ დღეს გამახსენდა ბოლოს ცაო, რო მითხარი და იმის მერე დიდი ხანი არაფერი აღარ გითქვამს.

     ბოლოს, რომ გნახე და  ჩემი კაბის სიგრძე ვერ გაისიგრძეგანე, არაფერი გითქვამს, გამახსენდა, როგორ მიყვარსდა შენი უსიტყვობა.

  თუმცა არაფერი შეცვლილა, აზრი აღარ ააქვს თქო მოდის ისე დავტოვოთ როგორც არი თქო, შენთვითონ არ ამბობდი სხვა ყველა ზედმეტიაო.

   ბოლოს ცაო, რო დამიძახე და მერე დიდი ხანი არაფერი აღარ გითქვამს...

   ბევრი მოდიოდა...

და მზეო,

და შენო ერთიო,

და ჩვენო,

და მარტო მეო, 

და ჩვენო ისო და ესო,

ბოლოს ერთმა ისიც კი თქვა რო ყველაო...

   და მაინც მარტო შენ ხედავდი კაბის სიგრძით დაფარულ თვალებს და მარტო შენ იცოდი რა იყო და როგორ, და შენ ამბობდი ხო იციო სულო და სულო , მაგრამ არ ვიტყვიო ხო ვიცი რა ჯიუტი და თავისნათქვამა ხარო, მარა ხო იციო შენო და კარი ყოველთვის ღიააო.

        ხოდა ავდექი და გამოვედი ღია იყო კარი და და არ დაგიჭერივარ, ორივემ ვიცოდით , რო რო რო გავიდოდი უკან აღარ მოვბრუნდებოდი, და შენ თქო და შენი უსიტყვობა მეთქი მკლავს თქო და უკვე დიდი ვარ თქო და აი მანდ გაგეცინა და კაი კაი , როგორც შენ გინდა წადიო და მაინც გახსოვდესო კარის ამბავიო და იმის მერე ბევრი , ბევრი დროს გავიდა, და ერთხელ გამახსენე მარტო ხო იცი კარიო და მეთქი ხო გითხარი უკვე დიდი ვარ და ჩემით ვივლი თქო და გაგეცინა კაი კაიო....

https://www.youtube.com/watch?v=bya62bb7FCc