შენნაირი ან შენფერი თქო ,
ვეძებეთქო და არავინაა თქო ,
მენატრები თქო, ის დრო მენატრება შენ რო მზრდიდი , ეს - ესეო და ეს კიდე ესეო.
იმ დღეს გამახსენდა ბოლოს ცაო, რო მითხარი და იმის მერე დიდი ხანი არაფერი აღარ გითქვამს.
ბოლოს, რომ გნახე და ჩემი კაბის სიგრძე ვერ გაისიგრძეგანე, არაფერი გითქვამს, გამახსენდა, როგორ მიყვარსდა შენი უსიტყვობა.
თუმცა არაფერი შეცვლილა, აზრი აღარ ააქვს თქო მოდის ისე დავტოვოთ როგორც არი თქო, შენთვითონ არ ამბობდი სხვა ყველა ზედმეტიაო.
ბოლოს ცაო, რო დამიძახე და მერე დიდი ხანი არაფერი აღარ გითქვამს...
ბევრი მოდიოდა...
და მზეო,
და შენო ერთიო,
და ჩვენო,
და მარტო მეო,
და ჩვენო ისო და ესო,
ბოლოს ერთმა ისიც კი თქვა რო ყველაო...
და მაინც მარტო შენ ხედავდი კაბის სიგრძით დაფარულ თვალებს და მარტო შენ იცოდი რა იყო და როგორ, და შენ ამბობდი ხო იციო სულო და სულო , მაგრამ არ ვიტყვიო ხო ვიცი რა ჯიუტი და თავისნათქვამა ხარო, მარა ხო იციო შენო და კარი ყოველთვის ღიააო.
ხოდა ავდექი და გამოვედი ღია იყო კარი და და არ დაგიჭერივარ, ორივემ ვიცოდით , რო რო რო გავიდოდი უკან აღარ მოვბრუნდებოდი, და შენ თქო და შენი უსიტყვობა მეთქი მკლავს თქო და უკვე დიდი ვარ თქო და აი მანდ გაგეცინა და კაი კაი , როგორც შენ გინდა წადიო და მაინც გახსოვდესო კარის ამბავიო და იმის მერე ბევრი , ბევრი დროს გავიდა, და ერთხელ გამახსენე მარტო ხო იცი კარიო და მეთქი ხო გითხარი უკვე დიდი ვარ და ჩემით ვივლი თქო და გაგეცინა კაი კაიო....
No comments:
Post a Comment