პანდორას ყუთში დარჩენილი იმედივით გამოვკეტე უკანასკნელი გრძნობა საკუთარ სხეულში და დავპირდი, რომ არასოდეს არსად გავუშვებდი, ხოდა გრძნობებთან ლაპარაკიც დავიწყე, სხვანაირად არაფერი გამოდის, საკუთარ თავთან ლაპარაკს შევეშვი მაინც სულ რაღაც სისულელეებს მეუბნებოდა, მე კიდე ვუჯერბდი , ყოველ ჯერზე ვუჯერებდი, სიარულიც არასწორად ვისწავლე და მერე ფეხის წამოკვრასაც ვერ ვაბრალებდი, თავს იმართლებდა მე მხოლოდ გირჩიეო, ხოდა აღარ ველაპარაკები გავებუტე და აღარც შევურიგდები, იქნება და ახლა მაინც ვისწავლო ფიქრი და ისე აღარ მოვიქცევი თითქოს ერთხელ ვცხოვრობდე, ერთხელ არა ის კიდე, ბევრჯერ, ძალიან ბევრჯერ ვცოვრობთ ადამიანები, უბრალოდ ხან შენ გკლავენ ხან შენ კლავ, მაგრამ ორივე შემთხვევაში ასრულებ ერთ სიცოცხლეს, ხოდა აი ამ საშუალო ამინდში მეც კიდევ ერთხელ დავიწყე თავიდან და ძველ შეცდომებზე სულაც არ მისწავლია არაფერი.
No comments:
Post a Comment