Friday, September 4, 2015

სახლია, რომელიც არ მაქვს...

      გამოვიხურავ ხოლმე კარს და დავდივარ ქუჩებში, რომლებსაც აგურის შენობები დაყვება გვერდით, აგურის შენობები, რომლებიც ისტორიებს გიყვებიან გეჩურჩულებიან, მზესუმზირის მჭამელ წყვილებზე, მოჩხუბარ ბიჭებზე, მეეტლეებზე, ჭორიკანა მეზობელბზე და ურთიერთობებზე მერე თბილისი, რო დაარქვეს. 
       ხოდა არაფერია ამ ქუჩებზე და ამ ამბებზე მეტი, ხოდა როცა არ ვიცი სად ვარ, ვინ ვარ, ან რას ვაკეტებ გავუშვებ ჩემ თავს და ვუსმენ ისტორიებს, როგორ მოდიოდნენ ქუცაში და როგორ მოტყდა გოგოს ფეხსაცმელზე ქუსლი, როგორ იჯდნენ ბიჭები და როგორ ყვებოდა ერთერთი , რომ გოგო ნახა აი ისეთი არასდროს არსად, რომ არ უნახავს და დადიოდა კი არა დაფრინავდაო, როგორ ეჩხუბა თავზე ბენდენაწაკრულმა ქალმა პირდაპირ და ერთი სართულით დაბლა მცხოვრებ ქალს, პირდაპირ აივნიდან და როგორ ვერ გასტანა გაბრაზებამ საღამოს ყავის დალევამდე, მერე მერე ყველაფერი გვარდებოდა, მერე ზაფხულები მოდიოდა და ქალაქის თავზე ვარსკვლავები ამოდიოდა, მერე სიზმრები ცხოვრებებს ემსგავსებოდა და პირიქითაც ხანდახან, ქვაფენილებს შორის წვიმა მოდიოდა და ყველაფერი ლაგდებოდა ზაფხულებამდე ლაგდებოდა.
       ხოდა დავდივარ და ვფიქრობ, რომ ჩემი ჩრდილიც კი წინ მისწრებს სხვას, რომ ყველაფერს თავი დავანებო არადა უკან უნდა მომსდევდეს, ხოდა რაც მახსენდება და რჩება ხოლმე ფრაზებია...
    შენ ხარო...
    ერთიო...
    ბავშობიდანო....
    ხიდიო...
    თვალები....
    სხვას არავისო...
    მარტო შენო და შენო....
     ხოდა მარტო მე და სხვა რომ არავინ მაგიტომაცაა, რთული ალბათ, მაგიტომაცაა რომ მივაგდებ ამ ჩემს თავს ხან სად და ხან სად, მთავარია არ ამედევნოს, მთავარია სახლში დარჩეს და მთავარია ყველამ არ იცოდეს, მთავარია ყვეალს არ ვუყვარდე, მერე გამიხარდაის ხურჯინზე მძიმეა სიყვარულების ტარება, გაფრთხილება და კიდევ უფრო რთულია პასუხი.
    ხოდა კიდევ კარგი ამ ქალაქს აქვს ქუჩები , აი ისეთი ქვაფენილებიანი ქუჩები სადაც შეიძლება ფეხით სიარული და აგურის შენობების ისტორიების მოსმენა.

No comments:

Post a Comment