მთელი დღეა ვცდილობ არაფერი დავწერო, ფურცლები დავმალე, კალმები დავამტვრიე და კომპიუტერს ვერიდები, მაგრამ 3 წუთი თავისუფლი დროს, 3 წუთუ ცარიელი "სასაუბრო" და ხელებს ვეღარ ვაკავებ, ხოდა დილით გავიღვიძე და მეგონა, რომ ამ ქალაქში სუნთქვა შეიძლებოდა და გამონაბოლქვი არაფერს უშლიდა ხელს, ხოდა გადავწყვიტე, რომ როდესაც შენი ხელი მიჭირავს ყველა ბრძოლას მოვიგებთ, ხოდა არაფერია იმაზე ძლიერი ვიდრე მე როცა ვიცი რომ რაღაც მინდა. ხოდა მე მოქცემ ყოველ ჯერზე ძალას რომ გადაცურო ზღვა, და მე ყოველთვის ვიდგები შენს უკან.
ხოდა პირველად გავს მაისი თებერვალს და არაფერია იმაზე რთული ვიდრე მაისში თოვლი, ხოდა უცნაურია, რომ ვზივარ და ვფიქრობ უცნაურია, რომ ოცნებების გარეშე გავიზარდე და ყველაფერს რეალობად ვაქცევდი ყოველთვის, ხოდა ორი დღეა მხრებზე შენი სუნი ამდის და წერა დავიწყე , არადა აღარ ვაპირებდი, არადა გავიზარდე , არადა ვისწავლე ჩემი დარდების ტარება, მეტიც დარდების გაქრობა ვისწავლე, მაგრამ ვზივარ და ვწერ, ხოდა ახლა ვდგავარ შენს უკან და გაძლევ ძალას მოერიო დაჟანგებულ ფრთებს.
No comments:
Post a Comment