ლოდებივით...

        ლოდებივით სიტყვები და ლოდებივითვე უსიტყვობა, ხოდა შარშან ამ დროს, რომ ვთქვი შემიძლია თქო და უკან მოვიხედე არავინ დამხვდა, იმის მერე ბევრი რამ შეიცვალა და მეგონა რომ ახლა მაინც შევძლებდი და ახლა ჩემებიც კი არ დამხვდენ, ხოდა ასეა ადამიანებს ეშინიათ და მიდიან ხოლმე, ადამიანებს არ შეუძლიათ ხედავდნენ და ისინიც მიდიან, ახლა ვზივარ და ზუსტად არ ვიცი რა უფრო მეტკინა გუშინ რომ ადექი და ხელი გამიშვი თუ ის რომ ადამიანები მუდმივად მიცრუებენ იმედებს, ალბათ ყველაზე მეტად მაინც საკუთარი თავი მიცრუებს ხოლმე იმედებს, საკუთარი უნებისყოფობა მიჯაჭვულობა და უმოქმედობა, ხოდა ალბათ ბევრი რამე იმის ბრალიცაა, რომ შუა  ზაფხულში ჩემს ზაფხულში ზამთარი და თოვლი ვინატრე, ამ ზამთარს არ მოსულა და რა ვქნა დარდად ჩამყვა, ფაქტია, რომ ჩემი წელი არაა, ფაქტია რომ ბევრი კარგი რამ მოხდა და ფაქტია რომ ბევრი რამე საერთოდ არ მოხდა, ხოდა ჩემი ადამიანები , რომლებიც სულაც არ არიან ჩემბი იკარგებიან ხოლმე :) ასე წყლის მოტანა რომ აღარ შეგიძლია მდინარის დაშრობის გამო მიდიან და სულაც არ ელოდებიან წვიმას. ხოდა ლოდებივითაა უსიტყვობა, ხოდა უშენობაც ეგრეა...